به سایت شخصی حمزه کمالی خوش آمدید

روزی که درب این کلبه راگشودم...روزی که پبجره های آشنایی رو باز کردم...

روزی که اولین پست را درون این کلبه آوردم تا تزئینش کنم...آمده بودم تا بمانم..

آمده بودم تا دستانمرا بسویتان دراز کنم و شمادستانم را بفشارید برای ماندن...

روزهای خوب و بد زیادی داشتم...روزهایی که تلخ و شیرین نوشتم و به مذاق

بعضی ها خوش نیامد...چه میشود کرد همیشه همین است دیگر...اما...اما...

حالا کوله بارم را بسته ام...می خواهم بروم...

میخواهم یک قفل بر در این کلبه بزنم و بروم...

به دلایلی که دانستنش دردی را دوا نمی کند...

نمی دانم این کوچ باز گشتی دارد یانه؟اما حالا میروم...

میدانم دلم برایتان تنگ میشود...می دانم دلم هوای این کلبه را خواهد کرد...

می دانم بودنتان برایم رنگ حضور خودم بود اما...باید بروم...

در این آخرین مهلت فقط فرصتی می خواهم برای بخشش...اگر

ناخواسته آزردمتان...اگر تلخ بودم...اگر کسی را رنجاندم...مرا ببخشید...

بهتر است که در این دنیا فکر کنم خدا هست و وقتی به دنیای دیگر رفتم بدانم که نیست . و این بسیار بهتر از این است که در این دنیا فکر کنم خدا نیست و در آن دنیا بفهمم که هست .

«عشق زاده‌ی تنهایی است و تنهایی نیز زاده‌ی عشق است، تنهایی بدان معنا نیست که شخص بی کس باشد و کسی در پیرامونش نباشد، اگر کسی پیوندی، کششی، انتظاری و نیاز پیوستگی و اتصالی در درونش نداشته باشد، تنها نیست. برعکس کسی که چنین اتصالی در درونش احساس می‌کند و بعد احساس می‌کند از او جدا افتاده است، بریده شده و تنها مانده است. و در انبوه جمعیت نیز تنهاست و اینگونه است که انسان از بی‌نهایت تا بی‌نهایت تنها است .»